Samotność, Radiohead playing in the background.

Myśli z tendencją do realizacji.

a przechodząc nad Wisłą, mam ochotę z mostu skoczyć.

Reykjavík, 10.08.2023

Reposted from hormeza

Nigdzie nie jestem tak zadomowiona jak w depresji. Gdy czuję, że nie ma dla mnie miejsca, to mam ochotę się jej poddać. Uciec od dwóch, trzech osób, które jeszcze zostały, zamknąć się w mieszkaniu, leżeć, leżeć, leżeć w różnych konfiguracjach. Znamy się najlepiej.

have you put them aside, your crazy thoughts and dreams?

no, they’re a part of me, and they all mean one thing

the will to death is what keeps me alive

it's one step away

Edvard Munch - Consolation. 

Reposted from oskus via carmenluna

„Gdybym miała dzieci, nauczyłabym je przegrywać. Pokazałabym im, że życie bywa ciężkie i niesprawiedliwe. Wpoiłabym im wcześnie, jakie to istotne, by nie kierować się emocjami przy podejmowaniu ważnych decyzji, i że wnioskiem wyciąganym z większości kryzysów życiowych bywa: to wcale nie takie ważne! Ponadto: serce płetwala błękitnego jest wielkości auta i bije sześć razy na minutę. To dopiero coś”.

– Kjersti Anfinnsen, Chwile wieczności, tłum. Karolina Drozdowska

W Dzień Włóczykija wspominam:

– butelkę rakiji wypitą na rozgrzanej masce żółtego malucha,

– krzyk do utraty głosu,

– nocne rozmowy, lekki chłód i ulgę po upalnym dniu,

– taniec bez oglądania się na innych,

– muzykę końca lata,

– czarną okładkę Esejów Camusa,

– ramiona całe w piegach,

– autostop w przypadkowym kierunku,

– żółtą walizkę na nieczynnej już stacji.

Wszystkiego najlepszego.

Czasem wypuszczam zdania w pustkę, żeby sprawdzić, co się stanie. Ale już nie z nadziei, a z nawyku. Mam niewiele wspomnień z dzieciństwa, więc może dlatego te, które się zachowały, są tak wyraźne. Na pomarańczowobrązowym tapczanie, we wrzosowym pokoju, w środku lata. Tam jestem. Słyszę, że za oknem bawią się inne dzieci, są razem. Można siedzieć na środku ulicy, nic tu nie jeździ. Ktoś mnie woła, bardzo chcę i nie potrafię dołączyć. Zastygam, mimo upału wchodzę pod pierzynę. Cisza. Ile bym dała, żeby mnie jeszcze ktoś zawołał. Uznał za swoją, chciał znać.