"Przez całe życie bardzo lubiłem niepogodę. Chmury dodają mi otuchy; gdy rano z łóżka widzę, jak przelatują, czuję się na siłach stawić czoło dniu. Do słońca jednak nigdy nie umiałem się przystosować, nie mam w sobie dość światła, żeby się z nim dogadać. Ono tylko rozbudza i rozgarnia moje ciemności. Dziesięć dni błękitu wtrąca mnie w stan bliski szaleństwa".

Emil Cioran "Zeszyty 1957-1972"

Reposted from hormeza via ohfucktycznie

Opuszczam na kilka dni oswojoną przestrzeń i trudniej mi oddychać. Przypominam sobie złe. Łzy ośmiolatki na poddaszu, dławiący płacz w pełnym słońcu, rozdarty do mięsa nadgarstek przyjaciółki, kwiaty nie dla mnie zostawione w naszym późniejszym mieszkaniu, mocny policzek wymierzony przy stole, wizja wspólnej radości, w której zabrakło miejsca dla mnie, samotność, poczucie, że nie mam się gdzie udać. Wszystko naraz. Próbuję przeczekać, ale mimo wielu lat prób wciąż nie wiem, jak to zrobić tak, by nie rozpaść się w drobny mak. 

"Teraz, po wszystkim, zdał sobie sprawę, że się przeciążył, jak można przeciążyć dziecko, zmuszając je do tłumienia reakcji, i zmęczyć tak, że już samo nie wie, co zrobić".

Tove Ditlevsen "Moja żona nie tańczy"

Reposted from hormeza via cannonball

"Zawsze uważałem, że zwyczajni ludzie mają o wiele ciekawsze życie. Ludzie, którzy chowają króliki, ludzie, którzy sami uprawiają dla siebie ziemniaki, którzy chodzą zawsze do tej samej gospody i prowadzą całkiem zwyczajny tryb życia, mają z tego życia dużo więcej, niż intelektualiści. Dlatego, pisząc, występowałem zawsze przeciw poglądowi, jakoby intelektualista zajmował najwyższą pozycję w społeczeństwie. Dla mnie zawsze pierwszymi są ludzie z dołów, z najniższych szczebli drabiny społecznej, ci ludzie zawsze mówili mi o życiu znacznie więcej, niż intelektualiści. Intelektualista zazwyczaj tylko wie, że coś istnieje, podczas gdy zwyczajny człowiek naprawdę to przeżył, a dla mnie punktem wyjścia jest zawsze przeżycie".

Bohumil Hrabal, László Szigeti "Drybling Hidegkutiego, czyli rozmowy z Hrabalem" Read More »

Reposted from hormeza via cytaty

Stary nawyk: chcę zajmować jak najmniej miejsca. Po cichu chowam swoje rzeczy do walizki, licząc, że ktoś zauważy. Jak dziecko, jak dziecko.

dziś trochę gorzej